زندگی خصوصی همسران هیلتر و هِس - اسپند دود کن

به گزارش اسپند دود کن، آدولف هیتلر در آخرین وصیت نامه و شهادت خود نوشت: من اکنون، پیش از آنکه به این وجودِ خاکی خاتمه دهم، تصمیم گرفتم دختری را به همسری اختیار کنم که بعد از سال ها دوستی وفادارانه، تصمیم گرفت داوطلبانه به شهری که تقریباً محاصره است، باز شود و سرنوشتش را با من سهیم شود. آرزوی اوست که در زمان مرگ همسر من باشد.

اوا براون و هیتلر

هیتلر در سال 1930 به یکی از منشی های خصوصی خود وظیفه ای محول کرد که نیازمند رازداری و احتیاط بود: بررسیِ اصل و نسبِ دختری 17 ساله که هیتلر او را در یک استودیوی عکاسی در مونیخ، جایی که او به عنوان دستیار کار می کرد، ملاقات کرده بود. هیتلر می خواست مطمئن گردد دختر از نژادِ خالصِ آریایی است. مارتین بُرمن، منشی خصوصی هیتلر، بعد از آنکه تحقیقاتِ خود را تکمیل کرد به هیتلر اطمینان داد در خونِ اِوا براون، همان دختری که در استودیوی عکاسی کار می کرد، حتی یک قطره خونِ غیر آریایی هم پیدا نمی گردد.

از آن موقع به بعد بود که هیتلر مرتباً به استودیو می رفت و اِوا را با خود به سینما یا رستوران می برد. هیتلر از سال 1932 روابطِ نزدیکتری را با اِوا شروع کرد. از برخی جهات، اِوا شباهتی به زنانگیِ قالبیِ حزب نازی نداشت: او سیگار می کشید، داستانِ آخرین رقصنده های آمریکایی را دنبال می کرد، مجلات مد را می خواند و آرایش می کرد. اما از جهاتِ دیگر، او مطلوبِ هیتلر بود: ورزشکار و خوش هیکل بود، یک بلوندِ واقعی بود و تقریباً هیچ علاقه ای به سیاست نداشت؛ و از همه این ها بهتر این بود که او به لحاظِ احساسی هنوز نابالغ بود و به راحتی می شد ذهنیت او را دستکاری کرد.

سال 1939. اوا براون و خواهرش در سمت چپ و راست هیتلر ایستاده اند

اِوا بعد از آنکه به هیتلر اجازه داد اغوایش کند و با او همبستر گردد، دچار آشفتگیِ روحی شد، او تصور می کرد رها شده است، زیرا به ندرت هیتلر را می دید. یک روز، اِوا در اوجِ استیصال، نامه خداحافظی اش را نوشت و به خودش شلیک کرد. گلوله به گردنش اصابت کرد و درست از کنار شاهرگ عبور کرد. اِوا که به شدت خونریزی داشت، توانست در همان حال دکتر را خبر کند. هیتلر از شنیدن خبرِ اقدام به خودکشیِ اِوا شوک زده شد و به اِوا قول داد بیشتر با او ملاقات داشته باشد؛ تعهدی که هیتلر فقط چند سال به آن پایبند ماند.

در سال 1935، او حتی برای هفته ها با اِوا تماس تلفنی هم نگرفت. وقتی اِوا بالاخره پیروز شد هیتلر را برای دو ساعت ملاقات کند، هیتلر حتی بدون اینکه خداحافظی کند راهیِ برلین شد. اِوا دو ماهِ تمام نوساناتِ خلقی شدید را تجربه می کرد، وقتی در ماه مه آن سال حالت هیستری شدیدی را تجربه کرد برای آنکه بخوابد قرص خواب را بیشتر از حدِ مجاز مصرف کرد. این بار خواهرش به موقع او را پیدا کرد. در این مقطع بود که هیتلر فهمید باید رابطه خود با اِوا را آشکار و عمومی کند.

او اِوا را با خودش به راه پیمایی های حزبِ نازی در نورمبرگ برد و او را به یک بانویِ به مراتب بلوندتر از اِوا به نام مگدا گوبلز معرفی کرد. مگدا همسرِ رئیسِ تبلیغاتِ حزبِ نازی بود که از دیدنِ دختری دمدمی مزاج با چهره ای ناراضی در صندلیِ وی آی پی بسیار متعجب شده بود. وقتی اظهار نظر های منفیِ مگدا درباره اِوا به گوشِ هیتلر رسید، هیتلر به قدری عصبانی شد که مگدا را برای 6 ماه ملاقات نکرد.

هیتلر در سال 1936 اِوا را با خود به بِرگُف، استراحتگاهش در کوه آلپ در نزدیکیِ برشتسگادن، برد. اما نمی خواست سروکله این معشوقه، وقتی او با دولتمردان خارجی یا افرادِ مهم مملکتی ملاقات دارد، در اطرافش پیدا گردد. اِوا اغلب در اتاقش حبس می شد یا به ویلایش در مونیخ باز گردانده می شد یا به او گفته می شد چند ساعتی در محل حضور نداشته باشد.

با این حال، نفوذِ بی صدای اِوا بود که باعث شد ژوسف و مَگدا گوبلز هرگز فکر خرید ملکی در نزدیکی محل اقامت اِوا را در سر نپرورانند. یک روز مگدا که آن موقع در ماه های پایان بارداری اش بود و خم شدن برایش کار ناممکنی بود از اِوا پرسید: آیا برایش اشکالی ندارد بندِ کفش او را ببندد. اِوا زنگ را با خونسردی به صدا درآورد و از پیشخدمتش خواست این کار را برای مگدا انجام دهد.

زندگی در برگف بسیار آرام بود. اغلب روزها، هیتلر و اِوا در ساعتِ 4 عصر با هم کیک و چای می خوردند و هیتلر نیز در حالیکه روی صندلی نشسته بود خوابش می برد. شب ها به دیدنِ فیلم یا یکی از سخنرانی های بی پایانِ هیتلر که طی آن مخاطبان تلاش می کردند بیدار بمانند، می گذشت.

در طولِ دوران جنگ اِوا تلاش کرد بیشتر از قبل خودش را تحمیل کند. وقتی نازی ها استفاده از لوازم آرایشی را ممنوع کردند او به آن ها اثبات کرد باید در موردش استثنا قائل شوند؛ و وقتی زنان معمولی مجبور بودند از دستمال های خانگی در روز های عادت ماهیانه استفاده کنند او اصرار داشت که نوار بهداشتی مصرف کند. سهمیه بندی لباس هیچ اثری روی او نداشت. اِوا همچنان هر روز سه دست لباس تعویض می کرد - یک لباس برای ناهار، یکی برای چای و یکی برای شام که اغلب از بهترین خانه های مد در ایتالیا و فرانسه خریداری شده بودند.

وقتی مشخص شد که آلمان در حال شکست است، او اصرار کرد در پناهگاهِ هیتلر در برلین به او بپیوندد. او به منشیِ خصوصی هیتلر گفت: آماده ام، چون همه چیز های خوب زندگی ام را به رئیس مدیونم. فضای جشن تولد هیتلر در 20 آوریل سال 1945 بیشتر از معمول غمناک بود. آن روز صبح، توپخانه شوروی بمباران شهر را شروع کرده بود. هیتلر خیلی زود به تختخواب رفت. اما اِوا می خواست قدری بیشتر خوشگذرانی کند. یکی از منشی های جوانِ هیتلر حالِ اِوا را اینطور توصیف کرده است: اِوا آتشی خاموش نشدنی در چشم هایش داشت؛ او می خواست برقصد، نوشیدنی بنوشد و فراموش کند.

در روز 29 آوریل، اِوا و هیتلر زن و شوهر شدند. چند ساعت قبل از مراسم عروسی، هیتلر در آخرین وصیت نامه و شهادت خود نوشت: من اکنون، پیش از آنکه به این وجودِ خاکی پایان دهم، تصمیم گرفتم دختری را به همسری اختیار کنم که بعد از سال ها دوستی وفادارانه، تصمیم گرفت داوطلبانه به شهری که تقریباً محاصره است، باز گردد و سرنوشتش را با من سهیم گردد. آرزوی اوست که در زمان مرگ همسر من باشد.

در این مهمانی، که با حضور بُرمن و گوبلز برگزار شد، اِوا یک لباسِ ابریشمی به تن کرده بود و بهترین جواهراتش را انداخته بود. راننده هیتلر درباره این صحنه گفته است: اگرچه پناهگاه زیر آتشِ خمپاره ها بود، اما فضای مهمانی، فضایِ شادی بود. نوشیدنی و ساندویچ وجود داشت و همه آن ها دلتنگی برای گذشته را نشان می دادند.

روز بعد، در ساعتِ 3.15 دقیقه، هیتلر و اِوا در فضای خصوصی خودشان پذیرایی شدند. پیشخدمتِ هیتلر و بُرمن پیش از ورود به اتاق چند لحظه ایستادند. وقتی بُرمن دو جنازه را روی کاناپه دید رنگش مثل گچ سفید شد. هیتلر سم مصرف کرده بود - سیانور - و بعد با یک هفت تیر با گلوله های 7.65 میلی متری، که جلوی پایش روی زمین افتاده بود، به شقیقه اش شلیک کرده بود. اِوا لباسِ سیاه به تن داشت و در کنار او روی زمین افتاده بود. پیشخدمتِ هیتلر درباره این صحنه گفته است: آثار سم روی صورتِ زیبای اِوا مشاهده می شد، او 33 سالش بود.

هِس یک نازی متعصب و معاونِ هیتلر در بین سال های 1933 تا 1941 بود. او هر سال به مناسبت فرارسیدن کریسمس در رادیو پیام تبریک داد، در تعداد زیادی راه پیمایی های فاشیستی سخنرانی کرد و قوانینی علیه حقوقِ یهودیانِ آلمانی امضا کرد.

السا پرلِ 20 سالش بود و در خوابگاهی دانشجویی در مونیخ زندگی می کرد که با یکی از ساکنانِ خوابگاه تصادفی ملاقات کرد. او یک یونیفرم قدیمی به تن داشت که برخی جاهایش پاره شده بود. چهره استخوانیِ این مرد با ابروهایِ پرپشت و تقریباً پیوسته، چشم های گودافتاده و حالتی نگران توجه السا را به خود جلب کرد. مرد خودش را رودولف هس معرفی کرد. السا که دختر یک پزشک بود در نگاهِ اول شیفتۀ این مرد شد. البته بعد ها فهمید که هِس تمایلی به برقراری رابطه صمیمانه جنسی ندارد.

السا در سمت چپِ هس نشسته است

تداوم رابطۀ آن ها مدیونِ علاقه مندی مشترکشان به هیتلر بود. آن ها در سال 1920 فکر می کردند هیتلر مردی است که قرار است آلمان را در جهتِ افتخار و شکوه قرار دهد. هِس 26 ساله و یک کهنه سربازِ دورانِ جنگ دنیای اول بود. او خیلی زود واردِ منازعاتی شد که بین طرفداران حزبِ نازی و مخالفانِ چپی رخ می داد. السا نیز وقتش را صرفِ پخش کردنِ برگه های تبلیغاتی حزب، نصب پارچه نوشته و تهیه روزنامه حزب می کرد. پاداشِ تمامِ این تلاش ها این بود که می توانستند وقتشان را با قهرمانشان سپری کنند.

السا بعد ها گفته بود که هیتلر از اَدابازی لذت می برد و هیچ چیزی را به اندازه گوش دادن به داستان های خنده داری که خوب تعریف گردد، دوست ندارد - البته منوط به اینکه خودش موضوعِ ادابازی ها و داستان های خنده دار نباشد. هیتلر به السا اعتمادِ زیادی داشت و یکی از نشانه های محکم آن این است که بعد از آنکه هِس به سمتِ معاونِ هیتلر منصوب و تبدیل به یکی از معدود مردانی شد که اجازه داشتند هر زمانی که می خواهند با هیتلر ملاقات کنند، السا کتابِ نبردِ من هیتلر را ویراستاری کرد.

اِلسا 7 سال در رابطهِ دوستی با هِس بود و دیگر نمی توانست به این شکل از زندگی ادامه دهد. در این مقطع نیز هیتلر بود که یک روز که هر سه نفری در کافه نشسته بودند دستانِ اِلسا را گرفت و او را برای هِس خواستگاری کرد. هیتلر به السا گفت: آیا هرگز به ازدواج با این مرد فکر کرده ای؟ هِس که قادر به ردِ درخواستِ هیتلر نبود، قبول کرد و آن ها در سال 1927 با هم ازدواج کردند.

السا به همراه تنها فرزندش ولف

اما هِس تمایلی به رابطه زناشویی نداشت. السا به یکی از دوستانش درباره این شرایط شکایت کرده و گفته بود: فکر می کنم یکی از دخترانِ صومعه هستم. هِس در یک ویلای نسبتاً زیبا ساکن بود و در تعطیلات مرتباً به کوه پیمایی و اسکی می رفت. آن ها دوست داشتند خودشان را طرفدار هنر نشان دهند و نقاشی های نقاشِ امپرسیونیست، جورج شریمف، را گردآوری می کردند که بعد ها حزبِ نازی او را به دلیل آنچه تنزلِ هنر نامید تقبیح کرد.

وقتی هیتلر - که همیشه از آثار شریمف نفرت داشت - در سالِ 1934 روی دیوارِ خانه این زن و شوهر نقاشیِ شریمف را دادید از شدتِ قبیح بودن آن آشفته شد. تا آن موقع هِس انتخابی معقول برای پیروزیتِ هیتلر بود؛ در سال 1934 بیش از 10 سال بود که هِس رئیسِ حزب و دستِ راستِ هیتلر محسوب می شد. اما بعد از آن روز هیتلر نظرش را تغییر داد و به معاونِ مطبوعاتی خود گفت: نمی تواند اجازه دهد کسی که بویی از احساس نسبت به هنر و فرهنگ نبرده معاونِ او باشد. هیتلر یگانه نازی ای نبود که هِس را فاقد صلاحیت می دانست و پیروز به کشفِ خطای او شده بود.

مگدا، همسرِ رئیسِ تبلیغاتِ هیتلر، ژوف گوبلز، نیز مدعی بود مهمانی هایی که در خانه هس برگزار می گردد آنقدر کسالت آور است که بیشتر افراد از شرکت در آن امتناع می کنند. هیچ کس در این مهمانی ها حق نداشت سیگار بکشد. مگدا می گوید: مکالمات به اندازه نوشیدنی ها کسالت آور و بی محتوا بود. السا تلاشش را می کرد تا بی اعتناییِ همسرش را جبران کند، اما کار سختی بود. برای مثال، وقتی فیلمساز معروف رِنی رِفِنستال، برای صرفِ چای به خانه آن ها سر زد، هِس بدون اینکه حتی کلمه ای حرف بزند کنارش نشست. با اینکه این زوج توسطِ رهبرانِ نازی مسخره می شدند، اما کهنه گرایی و تعصبشان را کنار نمی گذاشتند.

السا و ولف

السا هر سال در مقابلِ همایشِ حزبِ نازی که در نورمبرگ برگزار می شد سخنرانی می کرد. نه او و نه همسرش حتی یکبار علیه قوانینی که وضع می شد، اعتراض نمی کردند. السا بدون اینکه متوجه باشد عصبانیت هیتلر را برانگیخته بود. هیتلر در محافل خصوصی مدام از جاه طلبی او انتقاد می کرد و از اینکه او تلاش می کند بر مردان مسلط گردد و بنابراین زنانگی خود را از دست داده است شکایت داشت. هیتلر فکر می کرد زنان نباید اندیشه سیاسی داشته باشند و اگر دارند باید دهانشان را بسته نگه دارند.

اگرچه هیتلر خودش گیاهخوار بود، اما وقتی که السا و هس هم از او پیروی می کردند، عصبانی می شد. یکبار که هیتلر هس را برای صرف ناهار دعوت کرد، هس ظرف ناهارش را با این توضیح که غذای او باید مخصوص باشد و خاستگاهِ بیودینامیک داشته باشد با خودش برد. این کار او هیتلر را عصبی کرد، طوریکه دیگر هرگز هس را برای صرف ناهار دعوت نکرد و گفت: بهتر است همیشه ناهارش را در خانه صرف کرند.

از آنطرف هس و السا از اینکه نمی توانستند بچه دار شوند احساس نگرانی می کردند. آن ها که خود را پرچمداران حزبِ نازی می دانستند، از اینکه نمی توانستند یک عضوِ دیگر به این حزب اضافه کنند احساسِ شرم می کردند. هِس برای فائق آمدن به بی تمایلی اش به روابطِ زناشویی شروع به مصرفِ هورمون کرد. تلاش او جواب داد و السا در سال 1937 حامله شد. هس که علاقه زیادی به داشتنِ فرزندِ پسر داشت، دنبال زنبور ها می کرد تا در یک بطری حبس کند و هر روز بشمردشان. یک افسانه مردمی می گفت، اگر در فصل تابستان تعداد زنبور ها زیاد گردد می توانید انتظار داشته باشید که فرزندتان پسر گردد.

وُلف، تنها فرزندِ آنها، همان سال به دنیا آمد. گوبلز می گوید، هِس رقصی از شادی داشت گویی یک سرخپوست است که می رقصد. او سپس به تمام رؤسای محلی حزب دستور داد تا از گوشه گوشه آلمان برایش کیسه های خاک بفرستند تا برایش یک گهواره از خاکی که متعلق به کلِ آلمان است درست کنند و او زندگی اش را به صورتِ نمادین بر خاکِ پدری شروع کنید.

گوبلز این درخواست را بسیار عجیب توصیف کرد و یک کیسه کودِ کشاورزی از باغچه خانه اش برای هس فرستاد. چهار سال بعد السا متوجه شد همسرش بسیار آشفته است. او متوجه شد همسرش مخفیانه مشغول انجام کاری است. او واقعاً داشت کاری مخفیانه انجام می داد. 10 ماه مه سال 1941، هس و السا در ساعتِ 2 بعدازظهر با هم چای نوشیدند. السا به یاد می آورد: قبل از اینکه برود، دست مرا بوسید و در آستانه درِ اتاق فرزندمان ایستاد، او سپس چهره ای بسیار جدی به خودش گرفت و به فکر عمیقی فرو رفت.

السا در بازگشت از ملاقات با هس به همراه ولف و همسرش. سال 1947

هِس، بدونِ اطلاعِ السا، سوار هواپیمایی شد و به سمتِ اسکاتلند پرواز کرد تا بین آلمان و بریتانیا صلح ایجاد کند. به نظر می رسد او در بازی های المپیک تحتِ تأثیر دوکِ همیلتون قرار گرفته بود که تمایل زیادی به صلح با آلمان داشت. هس امیداور بود بتواند بریتانیا را متقاعد کند که جنگ را ترک کند - به این نحو هیتلر می توانست تمام تمرکزش را روی تصرف روسیه بگذارد. وقتی هس آن شب به خانه بازنگشت، السا نگران شد. تا دور روز بعد نمی دانستیم چه اتفاقی افتاده است. او همسرش را 28 سال ندید. هیتلر به هیچ وجه نتوانست علت کار همسر او را درک کند و با خشم و عصبانیت واکنش نشان داد. او به سرعت تمام کارکنانِ هس را دستگیر کرد و برخی از آن ها را تا سالِ 1944 به اردوگاه فرستاد.

السا نیز مانند بقیه توسطِ منشی خصوصی هیتلر، مارتین برمن، بازپرسی شد. برمن از السا خواست فهرست تمام اجناسی که در آپارتمانِ هس و متعلق به السا بود را تهیه کند. کاشف به عمل آمد که از تمام چیز هایی که در آپارتمانِ هس بود فقط قالیچه ها به السا تعلق داشت و بقیه اموال دولتی بودند. یکی از معدود حامیانِ السا، اِوا براون، معشوقه هیتلر بود که به السا گفت: من تو و همسرت را از همه بیشتر دوست دارم. لطفا اگر چیزی برایت غیرقابل تحمل شد به من اطلاع بده، چون می توانم بدونِ دخالتِ برمن با هیتلر صحبت کنم.

شواهدی وجود دارد از اینکه این اِوا بوده که با تشویق هیتلر مانع از دستگیری السا شده است و از هیتلر درخواست کرده به السا مقرری ماهانه اختصاص دهد. البته هیچ کدام از این دو مورد مانع از آن نشد که همسر هس از حزب رانده نگردد و آینده ای نامطمئن پیش روی خود تصور نکند.

هس فهمید دولتِ بریتانیا هیچ قصدی برای سازش با هیتلر ندارد. آن ها معاون هیتلر را تا پایان جنگ زندانی کردند. او دو بار اقدام به خودکشی کرد. یکبار خودش را در هنگام فرود هواپیما در ارتقاع 25 پایی به بیرون پرت کرد و یکبار تلاش کرد با یک چاقوی برشِ نان سینه اش را بشکافد. هیتلر بعد از چند ماه اجازه داد السا به هس نامه بنویسد - نامه هایی که اغلب تا رسیدن 8 ماه در راه بودند. هس در یکی از نامه هایش به السا نوشت، شادمان است می بیند که او هنوز به رهبر حزب نازی وفادار است.

چند ماه بعد از پایان جنگ او در نامه ای به همسرش نوشت اوقاتی که آن ها با هیتلر سپری کرده بودند تجربه های انسانیِ شگفت آوری بود و مایه مسرت است که او از ابتدا در به وجود آمدن شخصیتی منحصر به فرد نقش داشته است.

هس در اکتبر سال 1945 به نورمبرگ منتقل و در یک دادگاه بین المللی نظامی محاکمه شد. او به حبس ابد محکوم شد. او در دادگاه شخصیتی عجیب از خودش ساخته بود، رمان می خواند، با خودش حرف می زد و خوابش می برد، درحالیکه در سلول بددهنی و پرخاشگری از خودش نشان می داد. وقتی به او پیشنهاد داده شد همسرش را ببیند، او از این کار خودداری کرد.

در جولایِ 1974، او به زندانِ اسپاندائو در برلین منتقل شد. او و السا به نامه نگاری ادامه می دادند. تا سال 1955، السا یک مهمان خانه در باوارین آلپ گگردده بود و یک اتاق را برای بازگشت همسرش رزرو نگه می داشت. او تا آخر عمرش برای آزادی هس تلاش کرد.

در سال 1957، هس دوباره اقدام به خودکشی کرد. این بار او هر دو مچش را با یک تکه شیشه برید. 12 سال بعد او نزدیک بود از زخم معده جان خود را از دست بدهد. در آن هنگام بود که بالاخره پذیرفت السا و وُلف را یکبار دیگر ملاقات کند. آن ها اجازه نداشتند همدیگر را لمس کنند و وُلف درباره این صحنه گفته است: نزدیک بود اشک مادرش سرازیر گردد.

بعد از آنکه هس بهبود یافت، بریتانیا، فرانسه و آمریکا موافقت کردند او را آزاد کنند. اما شوروی موافقت نکرد. آن ها گفتند، مأموریتِ به اصطلاح صلح او، فقط برای این بود که به هیتلر کمک کند راحت تر بر اتحاد شوروری فائق آید. آن ها همچنین به این نکته اشاره کردند که او هنوز یک نازیِ تغییر نایافته است و نوشته های او در زندان نشان می دهد هم ضد-یهود است و هم نسبت به دموکراسی لیبرال نفرت دارد. اما قبول کردند ماهی یکبار ملاقاتی داشته باشد.

هس در سال 1977 تلاش کرد شاهرگش را با چاقو ببرد. السا او را آخرین بار در اکتبر سال 1981 دید، هس آن موقع دچار پلوریزی (درد در قفسه سینه همراه با تنگی نفس) و ضعف قلبی شدید بود. ولف پشت در زندانِ اسپاندائو با روشن کردن شمع شب زنده داری می کرد. اما بالاخره هس سرنوشتش را در دستانش گرفت: او در سال 1987، در سن 93 سالگی، خودش را با کابل به دار آویخت. السا در سال 1995 در سن 95 سالگی و در خانه سالمندان از دنیا رفت. از میانِ تمام چیزها، السا فقط اصولِ نامطبوعش را برای خودش نگه داشته بود.

منبع: The DailyMail

مترجم اسپند دود کن: عاطفه رضوان نیا

*از کتاب همسرانِ نازی نوشته

James Wyllie